تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم‌فشاری بر شاخص-های خطر متابولیک مردان میان‌سال

مقدمه: در مورد اثر تمرین هوازی در شرایط کم‌فشاری بر شاخص‌های خطر متابولیک اطلاعات زیادی وجود ندارد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم‌فشاری بر شاخص‌های خطر در متابولیک مردان میان‌سال بود. مواد و روش­ها: 39 مرد مبتلا به سندرم ‌متابولیک در چهار گروه، شامل کنترل در شرایط طبیعی، کنترل در شرایط کم­فشاری، تمرین هوازی در شرایط طبیعی و تمرین هوازی در شرایط کم­فشاری، تقسیم شدند. گروه­های تمرین هوازی، سه جلسه در هفته و در کل به مدت شش هفته، هر بار 30 دقیقه دویدن بر روی نوارگردان با شدت 50 درصد حداکثر ضربان قلب (به روش کاروونن) را تجربه کردند. گروه­های کنترل در این 6 هفته، بدون فعالیت ورزشی منظم باقی ماندند و 3 جلسه 30 دقیقه­ای در هر هفته، فقط در داخل اتاقک فشار نشسته و به تماشای فیلم و یا مطالعه پرداختند. فشار هوا در شرایط کم‌فشاری برابر با ارتفاع 3000 متر تنظیم شد. یافته­ها: هر دو نوع تمرین در شرایط کم‌فشاری و طبیعی سبب تغییر معنی‌دار تمام شاخص‌های خطر متابولیک (شامل دور‌ کمر، فشار میانگین سرخرگی، قند‌خون، تری‌گلیسرید، لیپوپروتئین ‌پرچگال ‌پلاسما و امتیاز z کل سندرم ‌متابولیک) و وزن بدن شدند، ولی کاهش دور کمر در گروه تمرین‌ طبیعی بیشتر از گروه تمرین در شرایط ‌کم فشاری بود (05/0>P). در گروه کنترل با شرایط کم‌فشاری نیز کاهش معنی‌دار قند خون (01/0P=) و امتیاز z‌ کل سندرم‌ متابولیک (01/0P=) مشاهده شد. نتیجه­گیری: اثرات مواجهه غیرفعال با کم‌فشاری بر قند‌خون و وضعیت کلی سندرم‌ متابولیک، بیان‌گر قابلیت­های درمانی آن می­باشد. با این حال، تمرین در شرایط کم‌فشاری، از لحاظ تاثیر بر هر یک از شاخص‌های خطر متابولیک، برتری نسبت به تمرین معمولی ندارد. در ‌کل، این یافته‌ها اهمیت افزایش آمادگی ‌هوازی و مواجهه با شرایط کم‌فشاری را برای مدیریت درمان سندرم ‌متابولیک تایید می­کنند.